Viaxe o reino de Hades
Percorro a escuridade pensando, flotando nesta balsa,
morto.
Abrazo a escuridade, esta néboa espesa e danzante que cobre os ollos e
asfixia os meus nervios vibrantes.
Son durminte, pero á vez bailarín, cantante,
feiticeiro, mensaxeiro, curandeiro e guerreiro no país dos soños, o cal desexo.
Voume de aquí lentamente, perdo as cadeas deste mundo; as cadeas están rotas,
pero aínda me pesan, as feridas profundas seguen a sangran, e a miña voz é tan
inaudible que podo estar trás de ti e non ser escoitado polos teus oídos.
Vivín
un mundo imaxinario, vivín lonxe de aquí, noutros mundos e dimensións, onde só
a túa voz me pode coller.
Por iso adoro cando ti me traes a este mundo, cando te podo sentir. O
teu corpo cálido é o meu escudo, a túa voz doce envólveme, pero a túa mirada...
a túa mirada atérrame, porque cando os teus ollos me ven, deixo de ser
abstracto, onírico, e recordo que estou neste mundo real, onde son un escravo
durminte... pobre infeliz son eu... ódiote muller, por facer que me encarne, e
sacarme do opio do país dos sonos.
Pero busco incesantemente o teu cheiro,
afógame, faime sentir que podo ir deixando o meu corpo ao teu coidado.
Pero a
túa mirada acoitélame, éme horrible, os meus ollos confusos e insensatos sendo
vixiados, sácasme á luz na escuridade, por iso baixo a mirada, porque eu sinto
que son pantasmal, abstracto, onírico.
Afógome, recordo cando me mataches, leváchesme á morte, unha morte sen
piedade e decateime que nada me ataba a este mundo máis có meu amor por ti.
Adoro este mundo, ámoo en xeral, é tan tolo e irreal, tan satírico e maldito.
Mundo maldígote.
Odiáchesme, pisáchesme, desprezáchesme
e enganáchesme.
Non es ninguén, e é todos.
Vivo no teu pegañento xogo noxento...
por que me odias tanto, que me negas a felicidade da morte.
Cóntame,
¡contámolo!... Seguido me enganas nun xogo tan vil que é fermoso, a túa
crueldade é sublime e apaixonante,... a morte
é tanfermosa...arrogante...o seu erro deléitame... e incapaz de conseguilo...
Oh, viña vostede señorita, dama danzante que me secuestra dos
sonos.¿ Sabía vostede que se pode perecer aínda latexando? Nada no mundo é
finito, nada é perfecto, pero recordo a miña morte...
Pódese morrer, por suposto, pódese morrer no Wonderland.
Oh, meu amor, matáchesme ao romper o meu orgullo, Por que!?!Matáchesme! Ódiote! Percorrín a túa alma coma
ninguén, leveicheao meu mundo e ti... a túa soa existencia matou o meu orgullo,
quitáchesme o título de cabaleiro da escuridade e aínda me dicías "Quérote
", sen pudor, son un cabaleiro... cabaleiro?
Non, gobernante dos pesadelos tituleime.
E nos teus
ollos blasfemei, aínda que nunca podería dicirche que "non", nunca
tedanei.
Eu sanguinario, tiven que soportar todas as feridas.
Ti, mentireira,
hei de ferirte soa, levarte ao inferno, bañámonos en sangue pola túa culpa,
fareite odiarme e dirasme "
¡monstro! " eu rirei e na túa tumba deixar as flores máis fermosas e
puras, como ti non es... "
Recordo a túa carne, o teu olor, o teu bafo cando te fixen miña, o teu
orgullo.
Querida... fíxente miña por despeito!.
Érasme tan fermosa quetedesprecei
con toda a miña alma, e aínda que sabía o resultado do que ocorrería, aceptei
só para ferirte o sangue fría.
Ti mataches o meu orgullo querida, quitáchesme
as miñas cousas máis fermosas: a miña soidade, a miña independencia, a miña
pureza, a miña inocencia e a miña crueldade.
Agora estou aquí case morto, eu que estou fóra deste mundo nada meata
aquí, só a miña respiración e o mero recordo da túa.
Vou pasando por un túnel
escuro deitado nunha balsa, a auga cántame coa súa piedade e levo os ollos
pechados pero vexo, vexo os meus pesadelos, os meus medos, son tan horrorosas
que son fermosos e por iso ámote...
Cando chegue ao final deste túnel, chegar ao país de Hades?
Meu amor, cando eu mesmo merexeite...porque nin eu mesmo acepto o meu ser...
pero, nese momento, cando lave as mans con perfume, alzarei con orgullo
unha copa de licor e bicarei un dos meus grandes amantes...o revólver.
Cando vin o meu propio sangue por uns segundos,
encontreina fermosa, ¡oh! Acto
sublime da miña morte física, xa que psicoloxicamente hai anos que nin sequera
existía.
O meu agonizar foi eterno, pero sinistro...sinistro porque foi unha morte solitaria, o remato dun ser
que nunca existiu.
Agora...non me arrepinto
de nada, recordo cando alcei o coitelo "a calar muller! " e escribín o meu
nome sen escrúpulo no teu pescozoporco pola túa carne e a túa existencia...
" Oh, calar! "
A túa voz causábame noxo, é ademais, a forma como te obrigas a impoñer sobre outros sen razón nin autoridade xerárquica, seguramente se eu tivese sido muller, tería sido gran rebelde ou "unha señorita".
Se fóra señorita tería un tempero e unha elegancia
que ti nin poderías pisar, non usaría roupas custosas nin me deixaría a grosa
capa de maquillaxe, sería algo que non é físico pero todos poden ver... e igual
que agora, seguiríate o xogo só para que te firas só sen piedade...
É verdade...creo que non cheguei ao país de Hades, pero
con que este lonxe de ti é chégame... un segundo!
Onde te fuches?
Onde te fuches
co meu castigo?
Oh,
verdade... verdade...recordo todo...
"Señorita, pódeme soltar un pouco
esta camisa? É que a miña alma prega tinguir estas murallas brancas co vermello
do meu sangue... "
" Que? Afaste esas agullas!Por favor
que lle fixen eu? "
" Non quero durmir outra vez! Por
favor mátese! Este lugar é horrible, por favor teña piedade, non achegue máis
esa agulla... "
Por Lara Manzanedo (2º Bach C)
